فرزندان آرام / والدين آسوده
دسته بندی : هاست تاریخ : سه شنبه ۲۱ فروردین ۱۳۹۷
والدین امروزی از بابت خوشحال بودن فرزندشان، دوست‌یابی آنها، خوش‌رفتاری در مدرسه و از کار درآمدن درست همه چیز نگران هستند. آنها از دعدواهای بین کودکان، غرولندها و وقت تلف کردن‌های آنها آزار می‌بینند و در ضمن از احساس گناه و خشم نسبت به خودشان و فشار بی‌امان پذیرش مسئولیت یک انسان دیگر به ستوه می‌آیند. فرزندان نیز نیازمند رهایی از بازی در نقش‌های مختلف و ساختن عزت نفس خود می‌باشند.
راهنمای خرید و مطالعه نسخه الکترونیک
0 دیدگاه
نویسندگان کمیابی هستند که برای نخستین بار، سبک و فکر و موضوع تازه‌ای را به میان می‌کشند، به خصوص معنی جدیدی برای زندگی می‌آورند که پیش از آنها وجود نداشته است – کافکا یکی از هنرمندترین نویسندگان این دسته به شمار می‌آید. خواننده‌ای که با دنیای کافکا سر و کار پیدا می‌کند، در حالی که خرد و خیره شده، به سویش کشیده می‌شود: همین که از آستانه‌ی دنیایش گذشت، تأثیر آن را در زندگی خود حس می‌کند و پی می‌برد که دنیا آنقدر بن‌بست هم نبوده است. کافکا از دنیایی با ما سخن می‌گوید که تاریک و درهم پیچیده می‌نماید، به طوری که در وهله‌ی اول نمی‌توانیم با مقیاس‌های خودمان آن را بسنجیم. در آن از چه گفتگو می‌شود، از لایتناهی؟ خدا؟ جن و پری! نه، این حرف‌ها در کار نیست. موضوع‌های بسیار ساده و پیش پا افتاده‌ی زندگی روزانه‌ی خودمان است: با آدم‌های معمولی، با کارمندان اداره روبرو می‌شویم که همان وسواس‌ها و گرفتاری‌های خودمان را دارند؛ به زبان ما حرف می‌زنند و همه چیز جریان طبیعی خود را سیر می‌کند. ولیکن، ناگهان احساس دلهره‌آوری یخه‌مان را می‌گیرد! همه‌ی چیزهایی که برای ما جدی و منطقی و عادی بود، یکباره معنی خود را گم می‌کنند، عقربک ساعت جور دیگر به کار می‌افتد، مسافت‌ها با اندازه‌گیری ما جور در نمی‌آید، هوا رقیق می‌شود و نفسمان پس می‌زند. آیا برای اینکه منطقی نیست؟ برعکس؛ همه چیز دلیل و برهان دارد، یک جور دلیل وارونه؛ منطق افسار گسیخته‌ای که نمی‌شود جلویش را گرفت. – اما برای اینست که می‌بینیم همه‌ی این آدم‌های معمولی سر به زیر که در کار خود دقیق بودند و با ما همدردی داشتند و مثل ما فکر می‌کردند، همه کارگزار و پشتیبان «پوچ» می‌باشند. ماشین‌های خودکار بدبختی هستند که کار آنها هر چه جدی‌تر و مهمتر باشد، مضحک‌تر جلوه می‌کند. کارهای روزانه و انجام وظیفه و تک و دوها و همه‌ی چیزهایی که به آن خو کرده بودیم و برایمان اموری طبیعی است، زیر قلم کافکا معنی مضحک و پوچ و گاهی هراسناک به خود می‌گیرد. 
رئیس قبیله‌ای صحرانشین که وانمود می‌کرد عضو فرقه «فتوت» یا جوانمردی است همراه با گروهی از جوانان عضو آن فرقه در مراسم ناهاری شرکت کرد. خوردن غذا که به پایان رسید، ندیمه‌ای آمد تا بر دست‌های آنان آب بریزد. رهبر صحرانشین از شستن دست امتناع ورزید و گفت: «درست نیست که مردان بگذارند آب با دست‌های زنی ریخته شود.» اما شخص دیگری پاسخ داد: «من سال‌هاست که به این خانه می‌آیم و هرگز توجه نکرده‌ام که کسی که آب بر دست‌های ما می‌ریزد مرد است یا زن.» 
همه ما به یک هوش و ذکاوت درونی مجهّزیم، در عمق وجودمان درایتی نهفته است. این درایت توان آن را دارد که زندگی ما را هدایت کند. به سؤالاتمان جواب دهد و راهنمایمان شود. وقتی اعتماد کردن به این درایت را می‌آموزیم زندگی‌مان غنی‌تر، سرشارتر و ساده‌تر می‌شود و در نهایت به موفقیت بیشتری دسترسی پیدا می‌کنیم. امّا، برای دسترسی به این درایت، استفاده از زور بی‌فایده است، از تلاش و تقلاّ کاری ساخته نیست. درست برعکس، تنها در آرامش است که می‌توانیم با این فراست در تماس شویم. تنها وقتی آرام می‌گیریم و گوش می‌دهیم می‌توانیم به جایی برسیم. تقریبا مانند آن است که از سر راه خود کنار برویم تا نبوغ درونمان فرصت بیدار شدن پیدا کند و وقتی به واقع بیدار می‌شود، اتفاقی جادویی می‌افتد. زندگی‌تان قوام می‌گیرد. نقطه‌نظرهایی به ذهنتان خطور می‌کند. مجبور نیستید دنبال نقطه نظر بگردید. شک و تردید جای خود را به نبوغ و اعتماد و اطمینان و دانسته‌های درونی می‌دهد. گاه بیش از اندازه نگران می‌شویم، گاه خودمان را خسته می‌کنیم و از خود زیاد کار می‌کشیم. مسائل را بیش از اندازه و بی‌تناسب بزرگ می‌کنیم و به چیزهای بی‌اهمیت بها می‌دهیم. اشکال اینجاست: بعد از مدتی فراموش می‌کنیم که هر موفقیتی را نصیب ببریم برخلافِ این تمایلات است و مطمئنا موفقیتهایمان ناشی از تلاش و تقلاّی بی‌مورد نیست. اغلب اوقات، نگرانیهای ما و شتاب و عجله دائمی که به خرج می‌دهیم چیزی بیش از پرت شدن حواسمان نیست. این کتاب به شما کمک می‌کند تا میان آنچه برای رسیدن به موفقیت ضرورت دارد و آنچه که می‌توان رها کرد و از کنارش گذشت تفاوت قایل شوید.